Kijk mensen, God is trouw!

07.30, ik pak mijn fiets uit de schuur, zet mijn tas achterop en fiets hard weg. Ik heb een dag op de universiteit voor de boeg. Een dag colleges volgen van theologie. Vandaag staan Hebreeuws en filosofie op het programma. Als ik het dorp uit ben gefietst, komt de koude lucht van de mistige polder me tegemoet waaien. De zon komt langzaam op. Vandaag is de lucht oranje. Gisteren hadden de wolken gouden randjes.

Een schilderij door God

Elke dag is de lucht weer anders. Wonderlijk. Ik moet mijn best doen om niet alleen naar de lucht te kijken, maar ook nog te fietsen. Ik moet immers mijn trein halen om op tijd te komen. De zonsopgang is een ultiem genietmoment. Een schilderij door God. Een speciaal moment aan het begin van mijn dag.

”…roze, oranje, geel en goud, zonnestralen en hemels licht.”

Wat er ook gebeurd is, wat er ook zal komen, de zon gaat altijd weer op. Er zijn dagen dat ik prachtige luchten zie: roze, oranje, geel en goud, zonnestralen en hemels licht. Maar er zijn ook van die dagen, dat ik tegen de harde wind in trap en de zon niet zie. De mist hangt over de weilanden en grijze wolken vullen de hemel.

Gods trouw

Mijn geloof is niet altijd schitterend. Het is niet altijd oranje, goud en hemels. Mijn dagen zijn niet perfect. Soms is het letterlijk én figuurlijk bewolkt. Toch weet ik: de zon schijnt wel achter de wolken. God laat de zon elke dag weer opgaan. Daarin zie ik Gods trouw. Soms zie ik God niet. Soms voel ik niet dat Hij dichtbij is. Misschien ken je dat gevoel wel. Ik heb geleerd dat ik mag rusten in het vertrouwen dat Hij er is. Zelfs als ik Hem niet zie.

Het is 08.00. Met een rode blos kom ik aan bij het treinstation. Op het perron heb ik nog steeds goed uitzicht op de lucht. Samen met een paar voorbijgangers geniet ik van het kunstwerk in de lucht. Het liefst zou ik wel willen roepen: ‘Kijk mensen, kijk wereld, God is trouw, Hij laat weer de zon opkomen, Zijn trouw kleurt de morgen!’ In mijn hart klinkt een lied: ‘Zijn trouw kleurt de morgen!’

Ook in de Bijbel wordt de hemel genoemd. In Psalm 19:2 staat het zo mooi.

‘De hemel verhaalt van Gods majesteit, het uitspansel roemt het werk van zijn handen, de dag zegt het voort aan de dag die komt, de nacht vertelt het door aan de volgende nacht.’

Psalm 36:6 gaat over de hemel en Gods trouw.

‘HEER, hoog als de hemel is uw liefde, tot in de wolken reikt uw trouw.’

Met een glimlach stap ik in de trein. Het wordt een plaatsje bij het raam.

Waarin zie jij Gods trouw? Laat hieronder weten in de reacties. Liefs!

Deel deze blog met een vriendin!

7 reacties

  1. Gaaf! De lucht heeft mij ook altijd getriggerd. Zonnestralen die door de wolken heen breken. Het zet me stil en laat me nadenken over vandaag. Waarom leef ik? Waarom ben ik? Voor wie leef ik? Die gouden randjes geven voor mijn gevoel een voorschot op het leven na dit leven. Het staat zo mooi omschreven in: 1 Thessalonicensen 4:17;
    Daarna wij, die levend overgebleven zijn, zullen te zamen met hen opgenomen worden in de wolken, den Heere tegemoet, in de lucht; en alzo zullen wij altijd met de Heere wezen.
    Dat kan niet snel genoeg gebeuren!

  2. Ik moet bij Gods trouw altijd weer denken aan dat moment dat ik een herkansing had voor het enige vak wat ik nog moest doen en waar ik 2 maanden voor geleerd had. Toen ik in de regen naar de universiteit fietste kwam ik er achter dat ik mij vergeten was in te schrijven voor de herkansing… Je mocht dan alleen nog deelnemen als er genoeg plekken in de zaal waren. Op een of andere manier voelde ik mij op dat moment echt heel erg aan God overgeleverd en voelde het alsof alleen God nog iets voor mij zou kunnen doen. Uiteindelijk mocht ik na 15 minuten na de start van het tentamen toch nog mee doen en heb ik het gehaald. Nu heb ik telkens als ik door de regen moet fietsen weer even een herinnering aan dat moment 🙂

    • Wow, wat tof dat je dit deelt. Lijkt me heel stressvol toen, maar wat bijzonder dat het zo verliep. God is trouw!

Reacties zijn gesloten.