Een vraag die afgelopen weekend al door mijn gedachten ging. Vanmorgen las ik via Instagram een post van Joline Zuidema. Ze deelde daarin dat we deze lijdensweek, zomaar kunnen doorleven, zonder echt stil te staan bij het kruis. Bij Jezus’ offer. Bij zijn lijden en dood, maar ook zijn overwinning. Ze schrijft: ”Onze levens kunnen zo op ‘al het andere’ gericht zijn, dat aan het Kruis voorbij sjezen, rennen, fietsen. Met onze volle agenda’s open, maar onze Bijbel en geestelijke ogen: dicht.” Die woorden raakten mij. Ik wil niet dat deze week voorbij gaat, zonder dat ik heb stilgestaan bij Jezus’ lijden voor mij. Ik wil deze week niet geleefd worden door mijn volle planning (want die is er), ik wil mij richten op Jezus. Stilstaan bij zijn grote offer voor ons. Daar aan het kruis op Golgotha. Hij, het lam van God. Hij heeft onze zonden gedragen. Door zijn sterven, leven wij. Ik wil stilstaan bij zijn lijden. Bij zijn pijn. Bij zijn diepe wonden. Zijn gebroken geest. Ik wil stilstaan bij het kruis. Zijn bloed dat heeft gevloeid. Het bloed waardoor wij verlost en vergeven zijn. (Efeziers 1:7)
Deze dagen zingt het zinnetje ‘Wat een offer, Hij voor mij’ door mijn hoofd. Ik zocht het op en vond het lied waar het uit afkomstig is: Zie hoe Jezus lijdt voor mij van Sela. Een lied dat me helpt om stil te staan bij Jezus’ diepe pijn en lijden voor ons en tegelijkertijd ook bij zijn overwinning op de dood.
Ik nodig jou uit, om deze week stil te staan bij Jezus’ lijden op een manier die bij jou past.
Lezend, zingend, (aan)biddend, stil, pratend, verwonderend.
Ik bid dat we ons hart opnieuw mogen open stellen voor Gods rijke genade en de boodschap van het kruis. Laat je opnieuw raken door zijn liefde en genade. Zijn offer. Hij voor ons.
